Iako živim na jedva petnaestak kilometara od Pančeva, u rodni grad dolazim relativno retko. Tome su krive obaveze kao i činjenica da je težište mojih aktivnosti odavno pomereno iz Pančeva u Beograd, dakle u grad u kome živim i radim već skoro tri decenije. Ipak trudim se da nađem vremena i posetim prijatelje koje još uvek imam u Pančevu. Tako sam prilikom jedne posete ugledao spomenik na samom obodu gradskog parka, gde mu po svim estetsko-urbanističkim merilima nije mesto. Upravo ta činjenica me je naterala da priđem i pogledam o kakvom je spomeniku reč. Na svoje veliko zaprepašćenje pročitao sam da je posvećen žrtvama „Otadžbinskih ratova 1991-1999.”! Podigla ga je Vučićeva vlast, ista ona koja je devedesetih godina 20. veka tada u šešeljevsko-radikalskim političkim odorama značajno asistirala u ratnohuškačkoj, velikosrpskoj kampanji vlasti Slobodana Miloševića, koja je dovela do krvavog rata i raspada SFRJ. Netačna i sramna sintagma „Otadžbinski rat” povod je ovom tekstu.
Rat koji je 1991. godine pokrenuo Miloševićev režim i koji su usled neviđene nacionalističke euforije koje je tada vladala u Srbiji, podržale najvažnije institucije srpskog društva (Srpska pravoslavna crkva, Srpska akademija nauka, Matica srpska, Udruženje književnika Srbije) bio je nepravedan, napadački rat za osvajanje novih teritorija na kojima bi „svi Srbi živeli u jednoj državi” odnosno bio je to tipičan imperijalni rat za stvaranje Velike Srbije. Iako nominalno jugoslovenska armija, JNA je Miloševićeva vlast upotrebila za ostvarenje tog cilja. Uz množinu paravojnih formacija (Arkanovi „Tigrovi”, „Beli orlovi” Dragoslava Bokana, „Knindže” kapetana Dragana, Šešeljevi četnici, „Škorpioni”), ta armija, koju su finansirali i ostali narodi Jugoslavije, nasrnula je na te narode rušeći im gradove, ubijajući nedužne civile, žareći i paleći po nesrpskim oblastima.
I kada smo avgusta 1991. godine, suprotstavljajući se ratnoj politici Srbije, osnovali Pokret za mir Pančevo i javno osudili agresivni rat koji se rasplamsavao, nazvavši ga njegovim pravim imenom – osvajački i bratoubilački. Nismo slutili da će, nakon pada režima Slobodana Miloševića 2000. godine, doći vreme brutalne revizije događaja iz ratnih devedesetih godina.
Kao mirovnjaci osudili smo svojevremeno NATO intervenciju, ali smo, za razliku od ostrašćenih srpskih šovena, jasno istakli da je ta intervencija (baš kao i višegodišnje sankcije), bila puka posledica jedne agresivne i nacionalističke, antievropske i antidemokratske politike tadašnjeg srpskog režima i da bombe nisu tek tako, „ničim izazvane” padale sa neba. Tačno je, poginuli čija se imena nalaze na novopodignutom spomeniku, među kojima ima i dobrovoljaca u paravojnim formacijama, jesu žrtve. Ali žrtve jedne promašene i sulude nacional-socijalističke politike koju su zdušno pomagali Šešeljeva radikalna stranka, čiji je treći funkcioner po rangu bio upravo Aleksandar Vučić.
Ratovi iz devedesetih nisu bili otadžbinski ni po jednom kriterijumu. I to se mora javno reći. Zbog mladih koji nisu bili rođeni u to vreme i za koje bi današnji javni diskurs Vučićeve Srbije o sveopštoj reviziji naše istorije, mogao biti opako prihvatljiv. I mogao dovesti do novog rata. To se nikako ne sme dozvoliti. Zarad budućnosti mlade generacije.