VOĐAVOĐAVOĐA…
„Vođa, vođa , vođa, vođa, vođa, vođa, vođa…!” – pevao je/urlao je Kudža, lebdeći na tepihu „Napred u prošlost”, onomad u, sada već zaboravljenom Studentskom domu, hramu pančevačkog rokenrola i žarišnoj tački urbanog života generacija mladih stanovnika ovog grada. Drao se tada Kudža i upirao prstom i besom na Slobu i sve njegove poltrone i klimoglave praznih lubanja, unoseći im se u lice, praćen rafalnom paljbom bubnja i basa Letača i Nandora i podržan horskim pevanjem publike iz grotla Studentskog. Pa onda nastavlja da se cereka: „Vođa, vođa, đavo, vođa, vođa, đavo, vo, đa, đa… vođa, vođa, đa, đa, vođa, đavo, vo, đa, đa… đa, đa, vođa, đavo, vooo, đaaaa, vođa, đa…”. U sledećem trenutku poentira i sarkastično na sebe preuzima ulogu ispevanog vođe, pa kaže: „Ich bin Fuhrer, Ich bin Fuhrer, Ich bin Fuhrer, Ich bin Fuhrer, Ich bin Fuhrer, Ich bin Fuhrer, Ich bin Fuhrer, Ich bin Fuhrer…” (ukupno osam puta). Nema stajanja: „…vođa, đavo, vođa, đavo, đa, đa, vođa, vo, đa, đa, đa, vo, vo, đavođavođaaa…”, kezi se Kudža vođi u stilu Johnny Rottena, upućujući mu poruku da je njegova veličina zapravo umišljena, da je nama nabitan, smešan, loš, provaljen, ogoljen, golišav, ma potpuno go… U ovoj igri dva britka stiha („Vođa, đavo/Ich bin Fuhrer”) „Napred u prošlost” su istresli svu frustraciju generacije uperenu na taj tako represivni i nepodnošljivi Slobo/Mira režim i njegove idiotske poteze i odluke. Inače, sve ovo se dešava u međuratnom periodu, negde između Dejtonskog mirovnog sporazuma i NATO bombardovanja ove male ali pravične i prkosne zemlje seljaka na brdovitom Balkanu. Na kraju, da li je vođa đavo ili đavo vođa, svejedno je bilo; u oba slučaja ishod je bio loš po nas, obične ljude, a vođina veličina se nekoliko godina kasnije, tog sunčanog oktobarskog dana, raspršila po ulicama Beograda i završila u dimu zapaljenog nameštaja iz Narodne skupštine.
Da smo ovakav, ciničan. „Napred u prošlost” stav prema nečemu što se zove „vođa”negovali do sada, verovatno ne bismo bili akteri još jednog (ili ponovnog) konstruisanja kulta ličnosti. Radovi su u toku, može se slobodno reći, završni radovi. A kako uopšte znamo da se izvode građevinski radovi na zidanju lika i dela velikog vođe? Tako što se njegovom postojanju pridaje značaj veći nego što jeste, tako što se nerazumski gleda na funkciju izvršitelja državnih poslova, tako što se prihvata izmišljotina da je baš ON taj dugo čekani mesija naroda kojeg vodi kroz bespuća historije ili, na primer, tako što ne izbija sa TV ekrana, sa prvih strana novina, preko plaćenih podržavaoca koji na sva usta hvale vođinu inteligenciju, visprenost, posvećenost, državničku mudrost, težak umni rad… Stvara se (lažni i neprirodni) utisak da je baš ON taj koji najbolje zna šta je svakome od nas potrebno; ON je taj koji bdi nad nama u neprospavanim noćima; ON je alfa i omega naših života; ON je taj koji u atom poznaje probleme svakog od nas, a rešenje naših muka drži u desnom džepu; ON se po imenu obraća novinarima, a verovatno bi znao i ime svakom od nas; ON je naš otac i naša majka, u čijem toplom naručju cela nacija mirno i bezbrižno sneva… To je čovek koji najbolje igra šah, najbrži je u plivanju (kao Idi Amin, u maestralnoj izvedbi Foresta Whitakera, u filmu „The Last King of Scotland”), ali i u smučanju (poput Aleksandra Lukašenka, mastermind-a Beloruske republike), te samim tim najbolje vidi budućnost nas svih u vremenima budućim, punim izazova i prepreka.
Prestaje individualno i počinje kolektivno. Gasi se misao da je svako od nas jedinka za sebe u korpusu nečega što se zove „država” i grubo i nasilno postajemo deo nekakve kolektivne himere, nekakvog ad-hoc sklepanog Levijatana, a sve u liku velikog vođe.
Džaba nam Domanović, onaj Radoje, od tada do sada aktuelan i vrednosno ispravan, kada nismo uspeli da čujemo njegov proročki glas. Nismo uspeli da pobedimo želju za pripadanjem masi vođenom vođom, nismo čuli dobronamerna upozorenja nekih dobrih ljudi pre nas, nismo prihvatili činjenicu da je svako tvorac svoje sudbine. Jebeš sve to – treba nam vođa! Imamo ga. Prepustimo se vođi.
Dakle, stvarno bi bilo super da ponovo čujemo Kudžu kako se besno dere „Vođa, vođa, vođa, vođa, vođa, vođa, vođa,vođa, vođa, đavo, vođa, vođa, đavo, vo, đa, đa… vođa, vođa, đa, đa, vođa, đavo, vo, đa, đa… đa, đa, vođa, đavo, vooo, đaaaa, vođa, đa…”….!”, ali ovoga puta da ozbiljno ukapiramo da je ozbiljan.