Po celoj dužini od oko 60 kilometara, ovu oblast preseca istoimena reka Resava, koja izvire na obroncima Beljanice, a uliva se u Veliku Moravu četiri kilometara nizvodno od Svilajnca. Prema obliku reljefa, oblast Resava deli se na gornji (planinski) i donji (brežuljkasto-ravničarski) deo.
Jednodnevni obilazak ovog kraja počinjemo od Svilajnca, 110 kilometara udaljenog od Beograda. Do ovog gradića najbrže se stiže autoputem Beograd–Niš, uz isključenje kod petlje Markovac. Regionalnim putem od Požarevca i lokalnim od Petrovca na Mlavi do Svilajnca treba prevaliti oko pedesetak kilometara.
Donja Resava
Svilajnac je središte donjeg dela Resave. U njemu živi oko devet hiljada stanovnika. Sedište je opštine sa još 21 seoskim naseljem i ukupno 23.000 stanovnika, a pripada Pomoravskom upravnom okrugu. U poslednjih nekoliko decenija doživeo je pravi preporod. Nekadašnja zanatska i trgovinska varošica sa poljoprivrednim zaleđem, danas je postala i značajan industrijski centar, a po urbanističkom, građevinskom i komunalnom uređenju vrlo lep gradić.
Cela Resava, a naročito Svilajnac, ponosi se Stevanom Sinđelićem, vojvodom i vojskovođom iz Prvog srpskog ustanka. Čuveni srpski junak rođen je u selu Vojska, ali se kao dečak sa majkom nastanio u Grabovcu. Otišao je u legendu nakon Boja na Čegru, gde je poginuo digavši u vazduh šanac pun Turaka. Narod ga je opevao u čuvenoj pesmi „Oj, vojvodo Sinđeliću”. Spomenik mu je podignut u centru grada. Njegova kuća u selu Grabovcu, redak primerak narodnog graditeljstva, na listi je znamenitosti koje svakako treba posetiti.
U turističkoj ponudi Svilajnca posebno mesto zauzima Prirodnjački centar Srbije, koji predstavlja spoj nauke, obrazovanja, zabave i turizma na jednom mestu. To je prostor sa nekoliko muzejskih izložbi i zanimljiv dino park sa figurama dinosaurusa. Centar obiđe veliki broj posetilaca, najviše učenika na školskim ekskurzijama. Stručni kustosi pružaju dragocene podatke o geološkom i biološkom razvoju Zemlje.
Poklonicima verskog turizma preporučuje se obilazak manastira takozvane „Resavske svete gore”. Uz desnu obalu Velike Morave, na malom prostoru, nekad se po predanju nalazilo čak 12 manastira. Ostalo ih je nekoliko i svi pripadaju Braničevskoj eparhiji. Najpoznatiji su manastir Tomić kod Vojske (posvećen svetom apostolu Tomi), Zlatenac kod Gložana (posvećen svetim Vračima, Kozmi i Damjanu) i Miljkov manastir, ranije poznat kao Bukovica, takođe kod Gložana (posvećen Vavedenju presvete Bogorodice).
Gornja Resava
Posle 25 kilometara vožnje uzvodno uz reku Resavu stiže se u Despotovac. Pod nazivom Vojnik, ovo mesto se prvi put pominje 1381. godine. Odlukom kralja Milana iz 1882. naziv mu je promenjen u Despotovac. Danas je to gradić sa oko četiri hiljade stanovnika. Središte je gornjeg dela Resavske oblasti i sedište opštine sa još 32 naselja i oko 23.000 stanovnika. Područje opštine većim delom obuhvata živopisan planinski kraj sa prirodnim lepotama koje privlače mnoge posetioce. Despotovac se smatra gradom despota Stefana Lazarevića (Visokog Stefana). Čuveni srpski srednjovekovni vladar, kao ktitor, podario je ovom kraju najveću znamenitost – manastir Manasiju (Resavu). Grad je dobio ime po njegovoj vladarskoj tituli (despot). U znak zahvalnosti, u centru mu je podignut monumentalni spomenik.
Manasija je jedan od najznačajnijih spomenika srpske srednjovekovne kulture i najpoznatija građevina tzv. Moravske škole. Kao nepokretno kulturno dobro, manastirski kompleks ima status spomenika kulture od izuzetnog značaja. Gradnja ove svetinje počela je 1407, a okončana 1418. godine. Manastirska crkva posvećena je Svetoj Trojici. Očuvana je, nažalost, samo trećina njenih fresaka. Radi odbrane, manastir je opasan tvrđavom sa debelim zidovima visine 12 metara i sa 11 kula visokih 15 metara, od kojih se posebno ističe Despotova ili „donžon” kula.
Despot Stefan je u Manasiji osnovao Resavsku školu, kao prepisivačku radionicu, kojom je rukovodio Konstantin Filozof. U njoj su učeni monasi prepisivali crkvene knjige i druge rukopise. Škola je radila desetak godina i bila centar srpske srednjovekovne duhovnosti.
Manastir je u prošlosti više puta rušen i obnavljan. Od prvobitnog zdanja najočuvanija je nekadašnja trpezarija. U drugoj polovini prošlog veka počeli su obimniji konzervatorski i rekonstruktivni radovi, koji su nastavljeni i početkom ovog veka. Zahvaljujući tome, Manasija je danas lepo uređen i veoma posećen manastirski kompleks.
Na 20 kilometara od grada i od manastira Manasija, na obodu kraškog polja Divljakovac kod sela Jelovac, nalazi se Resavska pećina, koja je zbog bogatstva nakita popularno nazvana „resavska lepotica”. Spada u najveće, najlepše i najposećenije pećine u Srbiji. Godišnje je je poseti preko 40.000 turista. Kategorisana je kao prirodno dobro od izuzetnog značaja i pod zaštitom je Republike Srbije.
Za ovu pećinu nije se znalo do 1962. godine. Potom su počela speleološka istraživanja i unutrašnje uređenje, pa je za turiste otvorena 1972. godine. Procenjuje se da je pećina stara 80 miliona godina. Od ukupno 4,5 kilometara dužine istraženo je 2,8 kilometara, a posetiocima je dostupno 800 metara. Ulaz u pećinu je na 480 metara nadmorske visine. Unutrašnja temperatura tokom cele godine iznosi sedam stepeni. Kroz pećinu posetioci se kreću spiralnom betonskom stazom, koja prolazi kroz različite dvorane u gornjoj i donjoj galeriji. Razlika između ulaza i najniže tačke do koje mogu doći posetioci je 80 metara. Posete pećini traju po 40 minuta i moguće su u periodu od 1. marta do 31. oktobra, dok se u drugom periodu godine moraju najaviti.
Posle petnaestak minuta vožnje u pravcu Strmostena, stižemo u Lisine, krajnje odredište ove zanimljive i lepe ture kroz Resavski kraj. Lisine su jedinstveni spomenik prirode pod zaštitom države, rajska oaza lepote. Obilje zelenila, čist vazduh i šum vode koja kulja sa više strana privlači veliki broj posetilaca. Ljudi u talasima hrle ka Velikom buku, vodoradu na padinama Beljanice, na rečici Vrelo, desnoj pritoci Resave. Vodopad ima visinu od 25 metara. U njegovom podnožju, pod glavnim mlazom vode, nalazi se jezerce dubine nekoliko metara.
Nadomak vodopada su dva restorana lepo uklopljena u prirodno okruženje. Nekada treba čekati da se u njima dobije mesto. Ručak u jednom od njih, na otvorenom prostoru, u prelepom ambijentu, predstavlja još jedan doživljaj za pamćenje. Jelovnik je bogat, ali svakako ne treba propustiti vruću, tek pečenu lepinju sa homoljskim sirom, svežu pastrmku ili pečenje ispod sača.
U subotu, 23. jula: Kroz Mačvu ka Drini – Upoznajmo zapadnu Srbiju