„Pet života pretužnog Milutina” nova je predstava Milene Marković, u režiji Aleksandre Milavić Dejvis, čije se premijerno izvođenje dogodilo prošlog vikenda u Ateljeu 212. Slojevita, zanimljiva, dinamična, višeznačna i malkice hermetična. Čak možda i više od toga. Predstava koja nije na prvu loptu, nije lako razumljiva i prijemčiva svakom. Najviše ima prizvuk groteske sa namernim prenaglašenim eksplicitnostima, kako u tekstu, tako i u načinu igre.
Zanimljivo je bilo nakon završene predstave prisluškivati komentare publike mahom „uzdrmane” brojnim „vulgarnostima i nakaradnostima” kojima predstava istina obiluje, ali koji su u funkciji naglašavanja večitog i uvek prisutnog primitivizma koji je neizostavan pratilac balkanske istorije, patrijarhata kojeg prati agresija i nasilnost kao i telesnost koja je groteskno realistična.
Tekst je vrlo poetičan i bajkovit, čak i vrlo duhovit. Primetna je liričnost i jezička raskoš vrlo svojstvena Mileni Marković koja je na prvom mestu pesnikinja, a potom dramaturškinja, tako da upravo to poetsko, koje je neizostavno u „Milutinu” može da stvori određenu manju čitljivost i blagu konfuziju zbog kompleksnosti i višeznačnosti tumačenja.
Priča prati put Milutina kroz različite vremenske i društvene okolnosti. Prepuna je mističnosti, simbolike i ritualne igre koja folklor eklektički dekonstruiše, stvarajući utisak uređenog haosa. Lajt-motiv predstave čini rog kao simbol besmrtnosti koji se „s kolena na koleno” prenosi sa jednog muškog pripadnika na drugog, koji mora biti bolji od svog prethodnika.
Predstava se može tumačiti i sagledavati i profeministički jer poslednja osoba kojoj će pripasti rog biće – žena, što potvrđuje i rečenica: „Odavno je rog trebalo da pripadne ženi”, kao onoj koja je bolja od svih njenih prethodnika (muškaraca). U prilog ovakvom tumačenju govori i činjenica da jači deo ansambla, glumački ubedljiviji i izražajniji u brojnim epizodama, čine mlade glumice Jovana Gavrilović (na prvom mestu), a skoro podjednako dobre su i Jovana Stojiljković, Tamara Dragičević i Ana Mandić. Uopšte, ono najvrednije u predstavi jeste glumački izraz celokupnog ansambla (pogotovo ženskog), koji sa vidnom energijom i strašću glumačke igre nosi predstavu. Ostatak ekipe čine Mladen Sovilj, Uroš Jakovljević, Dejan Dedić i Ivan Mihailović.
Telesnost, čulnost, plodnost i ritual osnovne su teme predstave. Kroz parodiran prikaz užasa patrijarhata ovo je još jedan redak, a svetao primer odbrane ženskog glasa.
