Telo je biološka činjenica. Ono ima vek trajanja, neminovno se menja i na kraju nestaje. Zanimanje za nago ljudsko, prvenstveno žensko telo datira oduvek; u neolitu nailazimo na prikaz žene u vidu malene statue visoke svega 11 cm poznate kao Vilendorfska Venera, koja se danas čuva u Prirodnjačkom muzeju u Beču. Figura predstavlja nagu ženu, naglašenih reproduktivnih delova tela, dok joj je lice bez naglašenih karakternih crta, neprepoznatljivo i bezimeno. Figura Venere označava plodnost i materinstvo, ona je depersonalizovana i predstavlja univerzalni simbol budući da je imala za cilj određenu ritualnu funkciju. Vilendorfska Venera predstavlja jednu od najstarijih predstava ljudskog bića (u ovom slučaju ženskog) na svetu. Postoje različite teorije i tumačenja vezane za njeno značenje. Sam naziv – Venera asocira nas na erotsko-estetski simbol, boginju lepote. Venera poput ove Vilendorfske i drugih sličnih dimenzija mogla je da stane u dlan, služila je kao obredni-ritualni votivni dar. Ženski atributi nisu se odnosili isključivo na materinstvo već na plodnost i izobilje u svim sferama. Antička umetnost donosi i jedan od prvih prikaza ženskog akta u umetnosti, reč je o Niobi na umoru koja datira iz 450-440 godine pre nove ere, a danas se nalazi u muzeju Termi u Rimu. Nioba je nemilosrdno kažnjena smrtnica i njena nagost odraz je patnje kroz koju ona prolazi. Karakteristično za helenizam, Nioba je u pozi uzvišenog pathosa, koji za cilj ima da u posmatraču izazove duboko saosećanje. Nakon srednjovekovog kulta Bogorodice, nailazimo na sjajan renesansni atipičan prikaz Marije Magdalene u izvedbi još sjajnijeg Donatela (danas nažalost poznatijeg kao nindža kornjače). Reč je o naturalističkoj skulpturi iz 1455. godine, danas smeštene u muzeju Duomo u Firenci. Marija Magdalena svojim oronulim licem i ispijenim telom treba da sugeriše na duboko proživljeno religiozno iskustvo, na pokajništvo i čežnju za iskupljenjem. I dok je antička umetnost uglavnom slavila i divila se muškom nagom telu, u Renesansi nailazimo donekle na akt-demokratiju u vidu prikaza raznih Izgona/isterivanja iz Raja na kojima srećemo obnaženog i Adama i Evu. Doduše, Antonio del Polajuolo biće inspirisan isključivo muškom nagošću vidljivoj na sjajnoj graviri čiji naziv ujedno upućuje na njen sadržaj – Borba desetorice nagih muškaraca, koja se nalazi u Metropolitenu u Njujorku, a izvedena je između 1465-1470 godine.
Vilendorfska Venera
Telo je kulturna činjenica neophodna za razumevanje društva u kojem živimo. Kroz telo se provlače vrednosti i društva i kulture, različiti sistemi klasifikovanja klasnih, staleških, rodnih, religioznih i drugih stavova. Potrošačka kultura danas opsednuta je telom i njegovim značajem. Dok je antička umetnost izjednačavala božansko i ljudsko telo, hrišćanstvo ga donekle degradira i tumači kao izvor zla. Đavo često uzima obličje ženskog tela, što naravno ide u prilog patrijarhalnoj kulturi koja strahuje od potencijalne moći žena koju smatra destruktivnom, pogotovo osporava njenu seksualnost. Postoje razni primerci dresure ženskog tela, u vidu raznih nekad obaveznih korseta, koji su imali za cilj da istovremeno ženski struk učine nestvarno tananim, a ženu da zarobe i ograniče u pokretu – jer nositi oklop na sebi, od kojeg često može da se izgubi dah, ograničava slobodu. Od kraja 19. veka i prvih uspeha ženske emancipacije i oslobađanja žene u tesnoj je vezi (verovatno zbog korseta) i sa oslobađanjem ženskog tela. Odbacuju se korseti, suknje postaju kraće, tokom drugog talasa feminizma, suknja postaje skraćena na minimum. Kasnije, krajem šezdesetih godina prošlog veka, odbacivanje brushaltera bio je jedan od vidova ženske pobune i borbe za razbijanje tabua ženstvenosti.
Nioba na umoru
Antonio Polajuolo – Desetorica nagih muškaraca
Danas je sveprisutna zloupotreba ženskog tela u medijskoj industriji. Žensko telo se maksimalno iskorišćava i zloupotrebljava u industriji zabave, pornografiji, sportu. Na sajmovima automobila uvek će uz atraktivan model automobila, biti prisutan i model-atraktivna mlada žena, jer – seks prodaje sve. Na petoj ili šestoj stranici vrlo čitanog Blica koji mnogi nazivamo i Bljuc uvek će biti prikazana u levom uglu obnažena mlada žena sa stupidnim komentarom vezanim za aktuelnu dnevnu politiku. Žensko telo je i dalje oblikovano prvenstveno muškim željama i težnjama patrijarhata. Teror lepote, mladosti i privlačnosti telo ističe u prvi plan kao najbitniju stavku. Telo predstavlja samo ljušturu i površinu i isticanjem njegove bitnosti kao najvažnije osobine svodimo osobu na predmet želje, a predmet je stvar koja se kupuje, poseduje i troši. A u potrošačkom društvu i živimo.