Statua i kasnije kapela svetog Roka postojala je na mestu Luncove kuće, koja bi trebalo da se nalazila negde u sredini raskršća današnjih ulica Lenjinove i dr Kasapinovića. Godine 1756. Rokovoj kapeli nadgrađen je krov i pridodato malo zvono. Hroničari beleže da je 16. avgusta, na navečerje dana zaštitnika od kuge, kao i u vreme oktave, do ove kapele išla litija vernika. Godine 1766. bila je u prilično lošem stanju, a srušena je 1786.
Sveti Jan Nepomuk, češki svetac, odabran je 1726. godine za našeg banatskog zaštitnika, patrona banatske ravnice i zaštitnika od gladi i poplava. Statua svetog Jovana Nepomuka postavljena je tridesetih godina XVIII veka u dvorištu plovidbenog zvanja, u blizini kasnije podignutog velikog magacina, i na mestu finanske kasarne u blizini. Oko 1754. godine izgrađena je i kapela, koja je još desetak godina kasnije solidno izgledala. Srušena je otprilike u isto vreme kad i Rokova, kao posledica religioznih reformi koje je sprovodio car Josif.
Nakon Josifove smrti, katolici razmeštaju tri nova simbola 1802. godine: na novoseljanskom putu zidani zapis sa ikonom svetog Urbana prema njivama i sa ikonom svetog Vendelina, zaštitnika stoke, prema gradu. Na jabučkom putu postavljen je drveni crveni krst sa Hristovom ikonom, a treći su podigla na napoznatom mestu dva mlinara. Sva tri simbola je 24. maja 1802. godine osveštao pastor Hajnrih Knolmajer, ali ni jedan nije sačuvan.
Pravoslavni su podigli krst od ružičastog mermera posvećen svetoj Trojici na Velikoj pijaci u jesen 1804. godine. Krst je punih 137 godina opstojavao na istoj lokaciji, sve do početka Drugog svetskog rata, kada ga je uklonila okupaciona vlast i delove premestila u portu Uspenske crkve. Kopija je vraćena na mesto u zimu 2004. godine. Osim ovog, postojao je i ograđen krst ispred današnje pijace, a još uvek stoje onaj u Ulici svetog Save (ex Đure Đakovića), na kraju Knićaninove i u blizini manastira Vojlovica.
Kip Svetog Florijana, zaštitinika od požara i patrona vatrogasaca, postavljen je pred kućom Solje i osveštan 4. maja 1813. godine, nakon katastrofalnog požara u Donjoj varoši. Sveti Florijan, predstavljen figurom rimskog vojnika odevenog u hiton s dugačkim plaštom prebačenim preko ramena i kacigom s perjanicom na glavi, zaštitnik je ne samo vatrogasaca, već i pivara, dimničara, vojnika i sapundžija. Ime autora ovog spomenika izlivenog od gvožđa, kao i livnica u kojoj je načinjen, ostali su nepoznati.
Kip Svetog Florijana, zaštitnika od požara i patrona vatrogasaca (fotografija iz avgusta 1968. g.)
Na drugom svetom mestu, Katoličkom groblju, crkveni predstojnik V. H. Graf podigao je monumentalni gvozdeni krst, 4. septembra 1856. godine. Godine 1946. je oboren i, mada oštećen, i danas stoji na istom mestu.
Raspeće ispred mlina u Ulici Žarka Zrenjanina postavljeno je, kako piše na postamentu, 1862. godine. Nedavno je obnovljeno.
Krst kod mlina (fotografija iz 2015. godine, pre rekonstrukcije)
Kip Presvetog Trojstva na stubu pred Minoritskim manastirom podignut je 1870. godine darom Elizabete Benedeto.
Sredinom devedesetih godina prošlog veka iz niše na uglu Vajfertove Pivare uklonjen je kip svetog Jana Nepomuka (prema hroničarima, postavio ga je pivar Valentin Beger, i bio je osveštan još 16. maja 1813. godine, ali verovatno na drugom mestu, pošto se na fotografijama poplave iz 1888. godine ne vidi niša na spoljnoj fasadi pivare). Istom prilikom skinut je i reljef svetog Georgija koji ubija aždahu iznad ulaznih vrata. I dok je kip Jana Nepomuka, koji je skoro dvadeset godina proveo u depou Zavoda za zaštitu spomenika kulture, vraćen u svoju nišu na Badnji dan 2014. godine, do dana današnjeg reljef svetog Georgija nije vraćen na mesto na kome su generacije Pančevaca navikle da ga vide; ali to je samo jedno u seriji poniženja koje je doživela Vajfertova Pivara.
Kip svetog Jana Nepomuka na svom mestu, u niši Vajfertove pivare
* * *
Tokom proteklih sedamdeset godina retko se u javnosti spominjala sudbina koju je doživela nemačka etnička zajednica u bivšoj Jugoslaviji posle Drugog svetskog rata, a još ređe šta se dogodilo sa verskim objektima katolika i protestanata. U drugoj polovini četrdesetih i u prvoj polovini pedesetih godina Nemci su se odselili ili su bili proterani, pa je zajednica praktično isčezla. Samo u jugoslovenskom delu Banata tih godina je do temelja porušena 21 katolička crkva, od kojih tri u selima pančevačke opštine.
Katolička parohija u Banatskom Brestovcu osnovana je 1766. godine, uz pomoć vojnog erara. Bogomolja u kojoj su se vernici u to vreme okupljali bila je trskom pokrivena drvena kapela. Izgradnja zgrade crkve o trošku države počela je 1770. godine i ona je završena i osveštana 1773. godine, a tada, 1772. godine sazidan je i prvi parohijski dom. Krajem te decenije, 1779. godine, crkvena opština broji 469 članova. Kako se zajednica postepeno uvećavala, Brestovčani katoličke veroispovesti su sredinom 19. veka odlučili da podignu novi hram. Kamen temeljac crkve, posvećene Blaženoj Devici Zaručnici, postavljen je 9. novembra 1854. godine. Nova zgrada parohije podignuta je između 1909. i 1912. godine. Godine 1935. bilo je 2.478 vernika, uglavnom Nemaca. Brestovačka katolička crkva je porušena posle 1945. godine, a građevinski materijal iskorišćen za podizanje zadružnog doma, nazidanog u neposrednoj blizini.
Iste godine kada je nastala crkvena opština u Brestovcu, 1766, katolička parohija je osnovana i u Omoljici. U 1773. godini sveta misa je još održavana u mesnoj školi, ali je te godine sazidana parohijska zgrada i počeli radovi na izgradnji crkve. Tursko pustošenje južnog Banata 1788. godine nije mimoišlo ni ovu crkvu, ni parohijski dom, pa je tokom narednih pet godina, crkva sa tornjem i zvonikom s tri zvona ponovo podignuta. Župnik se 31. oktobra 1791. godine uselio u novi ured, a crkva u čast svetog Franje Asiškog posvećena je 4. oktobra 1793. godine. U jednom popisu iz 1836. godine zabeleženo je 1.287 vernika, a sto godina kasnije 2.750. Nova crkva, koja je sazidana 1858-1859. godine na teret erara i opštine porušena je 1950. godine, kao i objekat župnog ureda. Na njenom mestu, u centru sela, kao u Brestovcu, podignut je zadružni dom. Jedino što je ostalo od omoljičke crkve jeste oltarska ikona svetog Franje Asiškog, koja se danas nalazi u Narodnom muzeju u Pančevu.
I u Jabuci je parohija formirana 1766. godine. Crkva je podignuta 1775. godine, 1788. godine su je spalile turske trupe tokom rata, pa je 1792. godine obnovljena. Nova crkva je, sredstvima opštine i Vojne granice, podignuta između 1828. i 1833. godine, kada je, 14. novembra, posvećena. Godine 1836. bilo je 2.028 parohijana a 1935. 2.865. Kako je župa između 1957. i 1959. godine ostala bez sveštenika i bez vernika, Katolička crkva je prodala objekat, koji je potom razrušen do temelja. Orgulje su odnete u Mužlju, najveće zvono je otkupljeno za beogradsku crkvu svetog Antuna, dva zvona su dospela u Rusko Selo, a deo klupa i raspeće u Vojlovicu. Zgradu parohije je 1962. godine otkupila država, pa je i ona kasnije porušena.
Katolička crkva u Jabuci, porušena 1955. godine
Osim porušenih katoličkih crkvi, na teritoriji opštie Pančevo postoji i verski objekat kome je promenjena funkcija. U Francfeldu, današnjem Kačarevu, postojala je jaka zajednica evangelika luterana. U godinama nakon Drugog svetskog rata, kada više nije bilo vernika, srušen je zvonik, a ostatak objekta adaptiran je i korišćen kao bioskopska sala sa 450 mesta, od sredine pedesetih do 1990. godine. Zgrada je početkom ovog veka srušena do temelja.
Sredinom pedesetih godina srušena je i pančevačka sinagoga, ali o noj će biti reči u posebnom tekstu.