Da su poslednjih godina televizijske serije mnogo bolje, uspešnije i umešnije od filmova koji se snimaju opšte je poznata činjenica. Da biste ispratili sve one koje valjaju, a ima i onih nestvarno dobrih, potreban vam je višegodišnji-godišnji odmor. „The Leftovers”, „Feud”, „Fargo”, nezaobilazni, sad već antologijski „Breaking Bad”, „Mad Man”, a tu je i planetarni hit „Game of Thrones”, stvarno su vredne „izgubljenog vremena” (od svih pomenutih jedino nisam gledala „Game of Thrones”, znam da valja, mnogi su oduševljeni, jedino imam problem sa tim nešto nalik tolkin žanrom). Još jedna koja obećava, a čija prva sezona primiče se kraju adaptacija je poznatog romana iz 1985. godine još poznatije Margaret Atwood pod nazivom „Sluškinjina priča” („The Handmaid’s Tale”). Postoji i istoimeni fim iz 1990. godine.
Radnja je smeštena u blisku budućnost u kojoj je većina žena primorana da živi životom „sluškinja-konkubina” pod fundamentalističkom teokratskom diktaturom. Žene su statusno podeljene na sluškinje „pokretne materice”, tetke – militaristički nastrojene „upraviteljice zatvora” i „nerotkinje” – udate žene čiji su muževi bitni faktori novog poretka. Svet koji smo poznavali prestao je da postoji, srušena je prethodna vlada, ženama su oduzeta sva stečena prava i stvorena je Republika Gilead, po uzoru na onu „stvarnu” biblijsku. Navodno je usled tolikog pada nataliteta neizbežno bilo „vratiti se pravim vrednostima” i stvoriti novi vrli svet u kojem će oni – muškarci – vladati/ratovati, a one – samo rađati (kao da su Dveri pisale scenario). Glavna junakinja je oteta i primorana na povremenu „oplodnju” koju oni „prigodno” nazivaju Ceremonija, u vreme svojih plodnih dana. Oslovljavaju je sa „Offred” – tj. „Fredova”, po patronimu njenog „vlasnika”, iako se njeno pravo ime – Džun – sazna već na početku sezone, za razliku od knjige u kom je tokom cele priče pravo ime nepoznato. U romanu Atvudova nije nikada otkrila stvarno ime junakinje, naglašavajući pripadnost muškarcu gubitkom ženskog subjektiviteta i svoje individualnosti. Serija se sastoji od fleš bekova nekadašnjeg Džuninog života kao zaposlene žene, supruge i majke i sadašnjeg ropskog položaja u biblijskoj „idili”.
Najbizarniji momenat serije odnosi se na pomenutu Ceremoniju koja je zapravo uvrnuti „Ménage à trois”, u kom supruga prisustvuje seksualnom činu zajedno sa sluškinjom i zapovednikom – vlasnikom-suprugom – držeći sluškinju za ruke u sopstvenom krilu. Iako, kako radnja serije teče, postoje neki vidovi pokušaja pobune, nezaobilazno osećanje koje doživljavate tokom gledanja je neverovatna nelagoda, uznemirenost i prilično jaka doza besa uslovljena zatočeničkim položajem glavne junakinje kao žrtve, zaboravljajući da se radi samo o ekranizaciji romana. Sve deluje kao neki uvrnuti, ali sasvim mogući scenario u društvu koje je sve više i više seksističko. Zanimljivost je da glavnu junakinju tumači odlična Elisabeth Moss, dobro poznata fanovima serije „Mad Man”, u kojoj je upravo odlično prikazano američko seksističko društvo šezdesetih godina prošlog veka, u kom muškarci dominiraju.
Inače, zanimljivost i novina je i uključivanje različitih rasa u Republiku Gilead za razliku od isključivo bele populacije koja je prisutna u romanu Margaret Atwood.
Glavni kreativni mag serije – Bruce Miller, smatrao je da pored toga što to ne bi bilo politički korektno isključiti druge rase, ne bi bilo ni logično s obzirom na to da su sve žene u seriji zapravo tretirane kao objekti i građanke drugog, ako ne i poslednjeg reda.
U današnjoj Americi u kojoj vlada predsednik kao osvedočeni fašista i seksista kome je supruga samo predmet ili osvojeni trofej, a slične stavove zauzima i novoizabrani „kralj Sunca” naše zemljice, važno je govoriti i ukazivati na pogrešan tretman i stav, pa makar se to radilo i na ovakav način – preko jedne TV serije. Sluškinjina priča danas, veoma je aktuelna i više nego potrebna.
