Rukovodeći se inače nepostojećim principom kolektivne krivice, prvi su na udar oslobodilaca došli pripadnici nemačke etničke zajednice i njihova imovina. Na uglu ulica današnje Ulice vojvode Putnika (ex JNA) i Mite Topalovića nalazi se kuća porodice Vitigšlager, vlasnika znamenite pančevačke štamparije i knjižare. Odlukom Gradske komisije za konfiskaciju objekat je konfiskovan u korist Demokratske Federativne Jugoslavije septembra 1945. godine. U zgradu se uselio Sreski narodni odbor, a 1961. godine i ustanova za socijalnu zaštitu. Sudbina porodice Vitigšlager: nepoznata.
Kuća poznate pančevačke porodice Graf na Trgu kralja Petra I posleratnim generacijama Pančevaca poznata kao Sindikalno veće, konfiskovana je u drugoj polovini 1945. godine. Sudbina suvlasnika – Šarlote, Elizabete, Irene, Ludviga i Vilhema Grafa: nepoznata.
Isti je slučaj i sa kućom u Ulici Đure Đakovića broj 8 – poznata i kao kuća kod Dva medveda. Bila je vlasništvo predratnog vinara i vinarskog trgovca Hauzera. Konfiskovana u korist DFJ 3. oktobra 1945. godine i od tada prepuštena propadanju. Nekoliko stanova u prizemlju pretvoreno je u lokale, čime je potpuno narušen originalni izgled fasade.
Nekadašnja Vitigšlagerova palata
Prodavnica i kuća „Gvožđar” koju Pančevci i dan danas zovu kod Stefanovića na Žitnoj pijaci (Malom trgu, trgu ispred banke) bila je svojina ove porodice koja je 1884. godine osnovala firmu za trgovinu proizvodima od gvožđa. Trgovac Ivan Stefanović izgubio je život kao žrtva crvenog terora u jesen 1944. godine, a zgrada je konfiskovana u korist FNRJ na osnovu zaključka Sreskog suda u Pančevu od 16. marta 1946. godine.
Zgrada Centra za kulturu kuća je imućnog trgovca tekstilom i metražnom robom Oskara Fišgrunda. Rešenjem Komisije za eksproprijaciju Gradskog narodnog odbora zgrada je eksproprisana oktobra 1947. godine u korist države kao opštenarodna imovina a za potrebe pozorišta koje se tu nalazilo do ukidanja 1956. godine. I danas je koristi Kulturni centar Pančeva.
Zgrada „Trubač” je od tridesetih godina 19. veka, kada je podignuta, pa sve do oduzimanja bila imovina porodice Dragičević. Nacionalizovana je rešenjem Komisije za nacionalizaciju Narodnog odbora opštine od 12. septembra 1959. godine, osim jednog četvorosobnog stana. Bioskop „Vojvodina” je van upotrebe, a prostor se koristi jedanput-dvaput godišnje za pojedine kulturne programe. Zvanično je neuslovan i ne koristi se jer je nebezbedan za posetioce. Dvorište je pretvoreno u neformalni parking za desetak vozila u najstrožem centru grada.
Susedna Zakova kuća sa karakterističnim kubetom, koju je podigao trgovac Miloradović 1903. godine, jedan je od simbola Pančeva. Nacionalizovana je, izuzev jednog višesobnog stana na spratu, rešenjem Skupštine opštine Pančevo od 12. oktobra 1959. godine. Iako pod zaštitom, zgrada je, naročito unutrašnjost, dvorišna fasada i dvorište, veoma zapuštena.
Palatu na uglu ulice Braće Jovanović i Jabučkog puta zaveštao je David Živanović Srpskoj pravoslavnoj crkvenoj opštini u Pančevu. Nacionalizovana je 19. oktobra 1959. godine, a 1997. godine ustupljena na korišćenje i upravljanje zadužbini Davida Nikolića, što nema nikakvog praktičnog pravnog i imovinskog značaja.
Kuća sa brojem 1 u današnjoj ulici Žarka Zrenjanina, nekadašnjoj Starčevački put, bila je imovina porodice Milutinović sve do 5. aprila 1961. godine kada je rešenjem Komisije za nacionalizaciju pri Izvršnom veću Narodne republike Srbije uknjižena kao društvena svojina. Od nacionalizacije je izuzet jedan stan na spratu i vraćen poslednjem vlasniku gospođi Mari Milutinović, rođenoj Dragomirović. Nakon njene smrti, sredinom sedamdesetih, naslednici su prodali stan Ppštini, tako da su prostorije u kojima je od 1977. do 2008. godine boravila redakcija lista „Pančevac“, i potkrovlje u kojem je bio studio Radio-Pančeva, redak slučaj zakonite promene vlasnika. Trenutno prvi sprat objekta koristi Kulturni centar za Galeriju (nikad otvoreni legat) Bate Mihailovića.
Vlasnici kuće broj 7 u istoj ulici od 1889. godine bili su Friđeš Rada, zatim Johan Štajner i Regina Jahraus, Viktor Carina, pa Josif Volf i supruga Paula, rođena Benedikt. Novembra 1941. godine, kuću otkupljuje nekadašnji vlasnik Johan Štajner, pa je zbog toga 1946. godine konfiskovana kao imovina pripadnika nemačke etničke zajednice. Naslednici porodice Volf, koja je nastradala u holokaustu, nisu obeštećeni jer je, pravno gledano, sve bilo u redu iako se može pretpostaviti kako su tokom okupacije sklapani kupoprodajni ugovori u kojima je prodavac Jevrej. Godine 1947. pojavljuje se Uprava srednjoškolskog đačkog doma kao organ upravljanja ovom nekretninom, 1950. proglašena je opštenarodnom imovinom, a 1963. Novinsko-izdavačko preduzeće „Libertatea” dobija pravo korišćenja, koje, uz nekoliko privatnih firmi u dvorištu, koristi do danas.
U prizemlju spratne zgrade preko puta u socijalizmu se nalazila prodavnica „Duga” (danas „Win-win”), starijim sugrađanima poznata kao trgovina kolonijalnom robom i špecerajem Josifa Ofnera Sin. Franc Ofner postao je vlasnik ove kuće aprila 1925. godine, tokom Drugog rata njom je raspolagala jedna nemačka firma, pa je kuća konfiskovana u korist Demokratske federativne Jugoslavije novembra 1945. godine, ali i vraćena Francovoj udovici Mariji i ćerci Klari, udatoj Fišer, februara 1947. godine. Da ironija bude veća, država je vraćenu imovinu ponovo oduzela – Klarin deo maja 1963. godine, a Marijin je presudom Opštinskog suda iz jula 1992. godine proglašen društvenom svojinom kojom raspolaže opština Pančevo.
Kuća Milutinovića
Kuća na uglu sa Ulicom dr Svetislava Kasapinovića svima je poznata kao kuća apotekara Lakića. Izvršnim rešenjem Komisije za nacionalizaciju najamnih zgrada i građevinskog zemljišta Narodnog odbora opštine Pančevo od 1. septembra 1959. godine proglašena je društvenom svojinom. Od nacionalizacije je izuzet višesoban stan na spratu, a lokale u prizemlju tokom proteklih decenija koristilo je više firmi i organizacija.
Zgrada sa visokim partnerom i dva sprata u Ulici Žarka Zrenjanina broj 17 poznata je svim Pančevcima, ne samo zato što je jedna od svakako najvećih i najlepših građanskih kuća u centru, već i zato što se ovde decenijama nalazio svemoćni Komitet. Nekadašnju kuću imućnog jevrejskog brodovlasnika, špeditera i trgovca Simeona Šulca, „otkupio” je tokom okupacije Zadružni dom, pa je nakon ulaska združenih sovjetskih i partizanskih jedinica konfiskovana novembra 1945. u korist DFJ. Ovde se uselila ćelija Komunističke partije i, računajući kasnija preimenovanja u Opštinski komitet Saveza komunista Vojvodine i Opštinski odbor Socijalističke partije Srbije, kao nosilac prava korišćenja, ostala do dana-današnjeg. Potomci Simeona Šulca žive u Sjedinjenim američkim državama, pa će ova zgrada, kao i mnoge druge, jednom biti vraćena svojim pravim vlasnicima ili njihovim naslednicima. U međuvremenu se na prvi sprat uselio Zavod za zaštitu spomenika kulture, a u suteren teretana fitnes kluba.
Restitucija je u toku. Presporom.
